Lieve Jan,
Vandaag precies een jaar geleden stierf je in de nacht. Ik werd wakker van de stilte, je ademde niet meer. Over was het lijden. Jouw lijden. Het verdriet was er niet minder om. Nu een jaar later, kijk ik terug op mijn leven en tel ik mijn zegeningen. Want ondanks het gemis, het verdriet en de leegte die je achterlaat, ben ik je dankbaar.
Jouw ziekte en dood zorgden ervoor dat ik mijn eigen angsten aan ging. Niet alleen in mijn genezingsproces van borstkanker, maar nog steeds iedere dag. Toen ik ontdekte wat angst doet met je lichaam en levensenergie, besloot ik dat ik wilde leven vanuit liefde en vertrouwen. Ik ontdekte dat mijn angst voor de dood te maken had met het loslaten van het ego. Toen ik dat ervaren had, viel alles van me af. Er was niets meer om bang voor te zijn.
Het leven blijft echter een uitdaging. Iedere dag opnieuw betrap ik me op belemmerende gedachten die angst aanjagen, of zorgen voor oordelen over mezelf. Natuurlijk, ik ben een mens en het ego wat ontstaat uit het denken, los je niet zomaar op. Ik laat het ook vaak voor me werken en dan geniet ik er van 🙂 Iedere dag opnieuw daag ik mezelf uit om mijzelf en de wereld te benaderen vanuit liefde. Onvoorwaardelijke liefde. In de kern van ons wezen zijn we liefde. Als ik hiermee contact maak, verloopt mijn leven als in een flow. Mijn leven is als een feestje. Nu een jaar na jouw overlijden kan ik zeggen vanuit de grond van mijn hart: ik vier het leven.
Ik ben dankbaar voor alle ontmoetingen die ik met je had na je overlijden. Ik ontdekte: je lichaam is er dan wel niet meer, maar in een andere dimensie leef je voort. Soms kwam je met onverwachte boodschappen voor mij of iemand uit onze familie. Ik was steeds verrast door wat je me liet weten. Vaak begreep ik het niet, maar luisterde ik toch naar je boodschap, om achteraf het grootse cadeau te kunnen uitpakken.
Het mooiste cadeau kreeg ik tijdens een tantraoefening, toen een van de mensen met wie ik de oefening deed, jouw aanwezigheid ook gevoeld had. Precies op hetzelfde moment als ik en we hadden beiden gevoeld hoe je weg ging. Het was bijzonder en ontroerend.
Ik voel me geleid en gedragen door jou en weet dat jouw overlijden niet voor niets is geweest. Ook al mis ik je nog steeds en voel ik nog steeds het verdriet van de lege plek die je achterlaat in ons gezin. Het past niet dat je er niet meer bent. Het is onnatuurlijk. Heel langzaam wen ik er aan dat je er nu op een andere manier voor me bent.
Ik voel me gezegend en dankbaar dat ik nog steeds op momenten contact met je kan maken. Het leven houdt niet op en je ziel leeft voort. Dag lieve broer in de hemel. Ik vier vandaag het leven. Dat doe ik vandaag met jou. Ik dank je uit het diepst van mijn hart. Ik heb je lief. Dag grote broer!
PS: ja, vanavond drink ik een Tripel op jou!
Iedere keer weer denk ik: dit is mijn laatste blog over mijn genezingsproces, hierna stop ik en ga ik weer gewoon leven. Maar steeds opnieuw ontdek ik nieuwe thema’s die voortborduren de levenslessen die ik mocht leren. Het houdt gewoon niet op!
Ik moet nog steeds terugdenken aan gisteren, toen ik in de wachtkamer van het Jeroen Bosch ziekenhuis wachtte tot ik opgeroepen werd voor mijn eerste jaars controle mammografie. Verwonderd keek ik op mijn horloge: hoe was het toch mogelijk dat om half 9 in de ochtend het programma al een kwartier uitliep? Een wat oudere vrouw in een rolstoel keek me vriendelijk aan en lachte toen ik mopperde over de tijd. Haar ogen stonden helder en ze straalde een enorme rust en wijsheid uit. Ze begon te zingen ‘
Voor mijn neus staat een glas heerlijke groene smoothie. Toegegeven: hij is rood, maar dat komt door de ingrediënten: mango, framboos, sla en courgette. Ik word erg blij van het drinken van groene smoothies. Sinds de energetische behandelingen en healings ten behoeve van mijn genezingsproces ben ik gevoeliger geworden voor wat ik eet. Of eigenlijk: ik voel nu veel beter waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Dat is niet witte wijn, koolhydraten en suiker maar dat zijn veel verse groenten en fruit, en gezonde zelfgemaakte soepen. 
Het wonder van vergeving – heet 
Die zondagochtend echter zat ik er helemaal doorheen. Ik was doodmoe van het zware programma, waarbij er veel oud zeer energetisch werd getransformeerd. Loslaten van energetische blokkades die zich in mijn lichaam hadden vastgezet. Pijnlijke herinneringen aan mijn vroege jeugd, ja aan mijn ouders. Want hoe zeer zij hun best ook hebben gedaan, ook zij konden niet altijd voldoen aan de innerlijke psychologische basisbehoeften van mij als kind. Zo gaat dat namelijk met mensen, die zijn niet perfect. En ook mijn ouders hebben zo hun eigen rugzakje en verleden die hen gemaakt hebben tot wie zij zijn.
Volg mij op....