Je lichaam gebruiken als een encyclopedie met de hulp van de kosmos. Dat is wat ik doe als ik op het eiland Zanzibar ben, dat ligt voor de kust van Afrika. Mijn gidsen nodigden me uit om hier naar toe te reizen om mijn vorig leven als Cleopatra verder op te halen en ik gaf gevolg aan de oproep.
Vandaag is er een onverwachte ontmoeting met het verleden. Ik loop door de nauwe straatjes van Stone Town en fotografeer een aantal prachtige deuren. De verschillende religies hebben hun eigen specifieke deuren: Hindoeïsme, Christendom en Islam. Dan kom ik bij een groene deur, een kruispunt van een paar kleine straatjes en daar word ik plotseling overvallen door een enorm verdriet. ‘This is where it happened’, fluistert Cleopatra in mijn oor. Cleopatra is de ziel van mijn vorig leven, het meisje van 12.
De plek van de groepsverkrachting
Ik weet dat Cleopatra refereert aan de verkrachting die haar als jong meisje overkwam, een groepsverkrachting door een groep soldaten. Ik ben blij dat ik geen beelden zie en alleen maar de tranen de vrije loop hoef te laten en dat ik mijn lichaam het werk kan laten doen. Ik ben niet in staat om verder te lopen, mijn lijf gaat enorm tekeer en mijn benen dragen me niet meer. Ik zoek steun op een stenen vensterbank naast de deur waar ook een oude man zit. Hij praat tegen me maar ik versta hem niet en de tranen lopen over mijn wangen.
Er is altijd hulp
Dan als uit het niets verschijnt er de jongeman die ik de avond ervoor op de avondmarkt tegenkwam. Hij begrijpt niet waarom ik in het nu moet huilen om iets van het verleden, want ja, je leeft toch nu en gisteren was gisteren en is voorbij! Maar toch is het fijn om te delen wat er in me omgaat, ook al begrijpt hij het niet, ik voel zijn betrokkenheid en compassie. Gedeelde smart is altijd halve smart.
Slave Market
Als mijn tranen gedroogd zijn maakt hij een foto van me, loopt hij met me mee en laat me een andere deur zien, een Hindu deur. Ik kijk naar de prachtige houten bewerkte deur en opnieuw schudt mijn lijf. Wederom wacht ik totdat mijn lichaam weer rustig is. Alles is energie en mijn lichaam herkent hier blijkbaar iets van vroeger. Dan vergezelt hij me naar de Slave Market, de plek waar in dat leven zoveel slaven zijn verhandeld, mishandeld, gekocht en misbruikt. Ik wist dat ik op deze reis hier naar toe zou gaan en nu is blijkbaar het moment. Ik leg hem uit dat ik verwacht dat ik ook daar fysiek zal reageren, dus dat hij niet hoeft te schrikken en nee, het doet geen pijn als het gebeurt.
Emoties, energie en oude herinneringen
Ook daar word ik overvallen door de hevigheid van de energie. We gaan naar binnen en ik lees de informatieborden in het gebouw, waar vroeger de markt was. Na een tijdje wordt de energie me teveel, ik krijg bijna geen lucht meer en ik moet echt even naar buiten. Als ik op de stoel zit die de bewaker me aanbiedt, overvalt me een enorm verdriet.
Mijn keel zwelt op alsof er een bal zit die nog groter is dan een tennisbal en tranen persen zich door mijn ogen naar buiten. Iets in mij wil al die tranen tegenhouden maar er is geen ontkomen aan. Het komt van binnen uit en het zijn stille tranen van een diep verdriet en het zijn niet de mijne. Het zijn de collectieve slaventranen die nooit gehuild konden worden en die niet gezien mochten worden. Tegelijkertijd weet ik dat het de kracht van de ziel is. Je kunt een lichaam nog zo vernederen of pijnigen: de ziel is onsterfelijk.
De onsterfelijke ziel‘
Mijn lichaam mag je hebben maar mijn ziel krijg je niet’, vertelde een sister me laatst over een vorig leven van haar, waarbij ze eindigde op de brandstapel. Dit voelt hetzelfde, alleen zijn dit mannentranen. Collectieve mannentranen. Mannen die tot het uiterste getergd werden en weigerden hun emoties te tonen. Mijn begeleider maakt zich zorgen, are you all right? Ach, wie is er bang voor tranen en wat bodyshaking? Geef me een paar minuten en ik ben weer oké. Het zijn maar emoties.
Oude en nieuwe energie
Ze kosten me wel veel energie, diezelfde emoties en tegelijkertijd voel ik de kracht van de ziel die er achter schuil gaat. Het is een kracht die me nog veel gaat brengen, dat voel ik, al kan ik dat nu nog niet echt overzien. Ik kijk er naar uit wat dit me straks in de praktijk gaat brengen. Ik weet dat de herinneringen naar het verleden nu voor mij toegankelijk zijn en als ik straks verder ga schrijven in het boek over Cleopatra en Babaji, de informatie als vanzelf naar me toe zal komen. Ik voel me gezegend, rijk en dankbaar.
Over mijn vorige helingsreis naar Italie en Hawaii, schreef ik dit e-book: Hemel en hel in vorige levens – een persoonlijk reisverslag over liefde, seks, macht en onmacht.
Speak Your Mind