Mijn afterlife is begonnen! – en een nieuwe uitdaging

26 juni 2019 door 1 Comment

Het is inmiddels alweer meer dan zeven jaar geleden dat ik borstkanker ontdekte en mijn genezingsproces in ging. Controles bij de oncoloog heb ik niet meer. Wel ga ik bijna ieder jaar naar de natuurgeneeskundige Bert van Aalst, die met een SCIO apparaat dat de energiefrequenties van organen in beeld brengt en deze ook kan herstellen. Soms is dat met het apparaat zelf en soms is er iets nodig van voedingssupplementen of een bepaald soort kurkuma die de bloed-hersenbarrière passeert, waardoor er in mijn lichaam, inclusief het hoofd, de boel opgeschoond kan worden. Ik heb net weer een kuur van een paar maanden achter de rug. Het was even nodig, nadat ik in het voorjaar Auschwitz had bezocht, wat een behoorlijke impact had op mijn darmfunctie. Het bezoek had allerlei helende processen op gang gebracht.

Alles is oké!

Bij mijn laatste bezoek deelde Bert me mee dat in al die jaren, mijn alvleesklier eindelijk weer werkte zoals het hoorde. Dat had hij al die jaren namelijk niet goed gedaan, waardoor er altijd gedoe was met mijn bloedsuikerspiegel. Ik was verheugd over het resultaat. Een van de dingen die hij ook doormeet, is de hoeveelheid kankercellen die in mijn lichaam aanwezig zijn. Ook dat is goed. Ook al weet ik diep van binnen dat er niets aan de hand is, toch is het altijd weer fijn die bevestiging te krijgen.

In mijn afterlife

Vorig jaar was ik in de zomer op een biodanzaweek, toen ik op de derde dag bij aanvang van de derde dansdag van mijn gidsen te horen kreeg:
‘Welkom op de derde dag van je afterlife.’
‘Huh,’ zeg ik, ‘afterlife, wat bedoelen jullie daarmee?’
‘Nou, heel simpel. Als je destijds chemo- en hormoontherapie had genomen, was je drie dagen geleden gestorven.’

Ik schrok me het apezuur. Wat een boodschap! Gelukkig was ik in een hele fijne en liefdevolle omgeving, en kon ik de impact van de boodschap goed tot me laten doordringen en delen met mensen. Blijkbaar krijg ik allerlei nieuwe kansen in dit leven. Extra kansen om iets moois in de wereld te zetten.

Bij de huisarts

‘Het wordt toch een wat groter litteken dan gedacht,’ zegt de huisarts vanochtend tegen me.
‘Het maakt niet uit. Als het maar weg is,’ antwoord ik.
‘Het maakt je wel uniek,’ zegt hij als grapje.
‘Ik ben al uniek,’ dien ik hem van repliek. ‘Bovendien, echte schoonheid zit van binnen, die komt door je uitstraling. Met of zonder litteken.’
‘Dat is ook zo,’ beaamt hij.

Weggestopte emoties bevrijden

Mijn huisarts verwijdert een moedervlek op mijn arm. Hij zit er al een paar jaar en mijn zus maakt zich er ernstig zorgen over. Vorige zomer drong ze een paar keer aan om er naar te laten kijken, maar ik weigerde. Ik maakte me geen enkele zorgen. Toch zette ze destijds iets in gang, en ik besloot om in gesprek te gaan met mijn moedervlek. Tijdens een meditatie, terwijl ik mijn vinger op de moedervlek legde, maakte ik contact met de oorsprong ervan. Er volgde een proces dat verbonden was met de ziel van mijn vader. Ik heb er niets van genoteerd. Proceswerk is bijna dagelijkse kost voor mij en ik schrijf niet meer alles op. Er verdween energie uit het litteken en ik dacht: ‘wat het ook was, het is er nu uit. Het kan geen kwaad meer doen.’ De ziel van mijn vader liet me vervolgens weten dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Moedervlek of melanoom?

Ook nu is zijn gezicht geruststellend. Mijn zus begon afgelopen weekend opnieuw over mijn moedervlek. Ze uitte wederom haar zorgen en somde een aantal kenmerken van een melanoom op, waaraan mijn moedervlek volgens haar voldeed. Ik besloot dat ik het ding beter kon laten weghalen. Al was het maar om mijn zus te ontzorgen. Zelf maakte ik me er geen zorgen over, maar misschien zag ik iets over het hoofd? Ieder mens heeft immers een eigen blinde vlek.

Spirituele boodschap

Ik denk aan de spirituele boodschap van huid. Ik weet dat zowel de huid als longen verbonden zijn met grenzen en dat is wel het thema waar ik tot nu toe mee bezig ben geweest. Uit liefde kan ik veel geven en mijn persoonlijke behoeften opzij zetten, maar ik had mijn grenzen gevoeld en geuit. Het leverde opnieuw een afscheid van een geliefde op. Dat verdriet was er ook, ook al was het deze keer een liefdevol afscheid waarin we elkaar konden zien in wie we waren. Zelfopoffering om te kunnen blijven verbinden, is blijkbaar iets wat voor mij als vrouw natuurlijk is, en iets wat mannen van nature minder of niet doen. Dat maakt me altijd weer verdrietig, ook al weet ik van mezelf dat ik de liefde waard ben. Ik zie het als een collectieve mannenwond die natuurlijk verbonden is met de collectieve wond van de vrouw door de eeuwen heen. Dit is waar we nu staan en dat heb ik te nemen.

Afscheid en vuurritueel

Ik besef opnieuw waarom ik afgelopen weekend zo moest huilen, bij het vuur-ritueel op het afscheid van Marinus Knoope, bekend van de creatiespiraal als instrument en stappenplan van wens naar werkelijkheid. Hij gaf de brandende fakkel door aan zijn twee zussen en vriendin, die voor het waarborgen van zijn werk gingen zorgen. Met de fakkel werden drie houtjes aangestoken, die symbool stonden voor lichaam, geest en ziel. In het midden was het leeg. Ik voelde de impact van dit ritueel op het grote collectief. We gaan van ‘ik’ naar ‘wij’. We gaan verbinden! Dat is wat ik steeds weer voelde en de tranen bleven maar stromen. Verbinden, eindelijk!

Tranen huilen

Een mannelijke deelnemer stond naast me, en zag mijn tranen.
‘Goed zo, huil maar. Besef maar dat je mens bent,’ zei hij tegen me. Ik ervoer zijn opmerking als denigrerend en uit de hoogte. ‘Jeetje man, je bent mijn trainer niet en ik ben niet je coachee! We zijn hier allemaal gelijkwaardig. Wie denk je wel niet dat je bent, om mij zo te benaderen? Alsof ik niet weet dat ik mens ben. Je hebt geen flauw idee van de boodschap voor het collectief van dit ritueel en van mijn tranen!’
Die woorden schoten allemaal door me heen, maar ik zei niets.
‘Dit ritueel is zo belangrijk,’ antwoordde ik in een poging iets van de essentie over te brengen. Ik snifte nog even door terwijl ik de fakkel door de mensen van de groep zag gaan. Ik ging verder niet in op zijn opmerking. Maar misschien moet ik mijn innerlijk vuur alsnog aan hem laten zien?

Twijfel weghalen

Afgelopen maandag maakte ik een afspraak met de huisarts. Die weet wellicht toch meer dan ik. Ook hij reageert vanochtend laconiek. Ik laat hem de foto zien die ik vorig jaar naar aanleiding van de zorgen van mijn zus gemaakt had. Ik had hem zelfs een maand geleden verwijderd op mijn iPhone, toen ik oude foto’s aan het deleten was, met de gedachte: ‘dat is de angst van mijn zus, niet van mij’. Maar toen ze dit weekend haar zorgen weer uitte, haalde ik hem toch weer uit de prullenbak. Ik laat hem zien aan de huisarts die hem vergelijkt met de status van nu. Volgens hem is er niets veranderd, en is hij egaal van kleur. Het enige puntje is de onregelmatige rand.
‘Weghalen dan maar? Dan ben je ook van het gezeur van je zus af,’ grapt hij.
‘Weghalen. Iedere minuut die gaat naar zorgen maken over, is er een teveel. Dan ben ik daar van af. Bovendien ben ik soms wat vermijdend dus dan weten we het zeker.’
Hij kijkt in zijn agenda wanneer het kan.
‘Het kan zometeen wel, er zijn nog twee patiënten en dan staat er even niks.’
‘Doen,’ zeg ik.
En zo lig ik tien minuten later op de behandeltafel.
‘Ik kan er altijd nog een tatoeage omheen zetten,’ zeg ik als we het over het litteken hebben dat er zal ontstaan. Ik vertel over de indrukwekkende fotoreportage die vorig jaar op Facebook rondzwerfde.  Vele vrouwen met een borstamputatie, hadden hun littekens versierd met prachtige tatoeages. De serie werd geband omdat het volgens Facebook aanstootgevend was. Uit protest waren er weer andere vrouwen die de videoserie opnieuw deelden.
‘Jij hebt toch ook…?’, vraagt hij.
‘Borstkanker gehad? Ja, ik mis ook een kwart van mijn borst. Maar ik heb nooit de aandrang gevoeld dit cosmetisch te herstellen. Ik ben wie ik ben.’

Nog een extra check

Er komen vijf hechtingen en hij plakt ze netjes af met strips. Over tien dagen worden de hechtingen verwijderd. De moedervlek wordt opgestuurd naar het PA-lab van het ziekenhuis. Volgende week vrijdag weten we het zeker. Ik ben blij dat ik zo kort geleden nog mijn check heb gehad bij de natuurgeneeskundige. Die had ik gecombineerd met een bezoek aan mijn NEI-therapeute, die ik ook al jaren niet meer had bezocht. Zij test fysiek, mentaal, emotioneel en spiritueel wat ik nodig heb. Van haar kreeg ik extra Magnesium, van een ander merk dan gewoonlijk, en een bepaald soort probiotica voor mijn darmen om mijn immuunsysteem op te schroeven voor meer energie.
Als het goed is, ben ik weer helemaal gezond. Voorkomen is beter dan genezen. Dat is mijn manier van zorgen voor mijzelf. In het oude China werkten ze altijd zo. Artsen werden ervoor betaald om mensen gezond te houden. Als ze ziek werden, kregen ze geen geld. We gaan volgende week horen of ik nog steeds de juiste weg volg. Ik heb er alle vertrouwen in.
Het blijft natuurlijk wel een beetje spannend. Dat dan weer wel.
Filed Under: Algemeen, Boodschappen uit de hemel

Comments

  1. Leonie Linssen says
    27 januari 2020 at 15:42

    En ja, natuurlijk was alles goed. Ik vergat het mee te delen.

    Beantwoorden

Speak Your Mind

*