Vanochtend fietste ik naar de huisarts voor de uitslag van de verwijdering van de moedervlek op mijn linker arm en om de hechtingen te laten verwijderen. Al die tijd was ik er van overtuigd dat het niets was. Ik had immers mijn ‘huiswerk’ gedaan, vorig jaar de moedervlek onderzocht op de boodschap en de onderliggende energie verwijderd. Ik had trouw de boodschappen van mijn lichaam gevolgd en ging regelmatig naar de natuurgeneeskundige voor een check en extra supplementen om mijn lijf in balans te houden. Hoe blijf ik gezond, is de leidraad in mijn leven en daarbij volg ik het weten van mijn hart. Dát is wat ik leerde van mijn genezingsproces van borstkanker in 2011.
Paniek
Maar vanochtend herinner ik me ineens weer de paniek van de vorige keer toen ik naar de huisarts fietste met die knobbel in mijn borst. Ik vergat mijn bril op te zetten en fietste aan de andere kant van de weg. Kortom: ik was de weg kwijt.
‘Verheug je maar vast op een mooie fietstocht als je straks terugkomt, Leonie’ hoor ik mijn innerlijke stem. ‘Verheug je op de vreugde die je straks zult voelen. Verheug je op het licht.’ Normaal spreekt mijn soulteam in het Engels tegen me, maar soms is het Maria Magdalena met haar zalvende stem die me in het Nederlands toespreekt. Ik probeer het voeden van angstige gedachten te stoppen door bewust te ademen, want met dat voeden van angst ben ik op weg naar paniek, voel ik. Er is pas reden tot paniek als de uitslag niet goed is, zeg ik tegen mezelf. Maak een pas op de plaats, Leonie. Al ademend probeer ik mijn gevoelens onder controle te krijgen. Vervolgens registreer ik de weerstand in mijn buik, bij de gedachte dat ik opnieuw een medisch traject in zou moeten, mocht het toch een melanoom zijn, zoals mijn zus vreesde. Ik heb er zo geen zin in!
De uitslag
De assistente roept me binnen. ‘De uitslag is goed’, zegt ze terwijl ze een la van het bureau opentrekt om een schaar te pakken. Ze vraagt me of ik wil gaan liggen of zitten bij het verwijderen van de hechtingen. Hoewel ik weet dat het niets voorstelt kies ik er voor om te gaan liggen. Al was het maar om de spanningen in mijn lichaam even los te kunnen laten. ‘Het was een onschuldige moedervlek,’ voegt ze er nog aan toe. Tranen schieten in mijn ogen, van opluchting, maar ook: ik had gelijk!
Hoera, ik heb gelijk!
Gelijk hebben. Wat hebben we er aan, denk ik. En wat is liefde eigenlijk, vraag ik me vervolgens af. Liefde is de bezorgdheid van mijn zus, over mijn welzijn. Liefde is mijn zorg voor haar en haar niet iedere zomer willen laten lijden bij het zien van mijn moedervlek op mijn arm. Destijds worstelde ik ook met die keuzes van wel of niet behandelen en de angst van mijn omgeving en directe naasten. Ik voelde dat chemo mij niet ging helpen en hormoontherapie ook niet. Als ik echt mijn hart had gevolgd, had ik me destijds ook niet laten bestralen. Maar er was toen geen echte support voor die keuze. Kiezen voor geen bestraling was te zwaar voor me, en ik gaf me deels over aan die andere kant: de paniek van mijn toenmalige partner en de paniek van de chirurg die weigerde me te opereren als ik me niet zou laten bestralen.
Herinnering
Straks zit er een mooi streepje op mijn arm, ter herinnering aan een moedervlek die er ooit zat. Ik ben blij dat ik nu zeker weet dat het niets is. Want iedere zorg die kan worden weggenomen, is er een. Ook dat is liefde. ‘Misschien laat ik er straks een tatoeage omheen zetten van een oog,’ zei ik gisteren tegen een vriend die me vroeg naar de hechtingen op mijn arm. ‘Zodat je straks kan zeggen, zus, het is maar dat je het weet, maar ik had gelijk?’
Hmmm, dacht ik, ja dat is natuurlijk wel een beetje stom. Maar diep van binnen voel ik iets heel anders. Het oog is dan mijn erkenning aan mijn Ziende Oog. Het is een verbeelding van mijn innerlijk weten en de rijkdom van de liefde in mijn hart. Het is de verbeelding van mijn lichaamsbewustzijn. Dat is wat anders dan het ego-bewustzijn. En beiden zijn belangrijk, want zonder ego is er geen verlangen naar verandering.
Vreugde
Verheugd fiets ik terug naar huis. Eerst even een kleine huilbui om die spanningen los te laten en dan vliegen mijn gedachten al weer snel naar de dag. Vandaag ga ik met mijn zus en mijn moeder en haar vriendin naar Kevelaer. Ik heb nu al zin in het heerlijke, Duitse gebak dat we straks op een terras zullen nemen. De Duitsers zijn daar zoveel beter in dan wij, en gebruiken veel minder suiker. Ik verheug me op de vrolijke gezichten van zuster Franka en mijn moeder en op de knuffel van mijn zus.
Liefde kent zoveel gezichten.
‘Sorry,’ fluister ik tegen mijn arm ‘dat ik voor niets in je heb laten snijden.’
Mijn arm glimlacht en fluistert terug: ‘Het is goed.’
Speak Your Mind