Het universum zorgt voor mij – leuke cadeautjes

Ik moet nog steeds terugdenken aan gisteren, toen ik in de wachtkamer van het Jeroen Bosch ziekenhuis wachtte tot ik opgeroepen werd voor mijn eerste jaars controle mammografie. Verwonderd keek ik op mijn horloge: hoe was het toch mogelijk dat om half 9 in de ochtend het programma al een kwartier uitliep? Een wat oudere vrouw in een rolstoel keek me vriendelijk aan en lachte toen ik mopperde over de tijd. Haar ogen stonden helder en ze straalde een enorme rust en wijsheid uit. Ze begon te zingen ‘Always look at the bright sight of life. ‘Dat liedje mogen ze zingen op mijn begrafenis’ zei, ze. Hoewel haar omgeving het niet wilde weten, had ze het toch zo geregeld.

Ze vond het trouwens maar een saaie boel in de wachtkamer. Een muziekje zou wel welkom zijn, of een kop koffie, wijzend op de lege tafel. We kletsten wat en samen fantaseerden we hoe het zou zijn als alle mensen aan tafel en in de gang mee begonnen te zingen. Zoiets als een flashmob maar dan anders. Ik grijnsde bij de gedachte aan het verraste gezicht van de laborante, als die de deur open zou doen.

Steun uit onverwachte hoek

Het onderzoek deed veel meer pijn dan voor de operatie en ik schrok ervan. Dat had ik niet verwacht. Ik schreef er over in mijn vorige blog. De opluchting dat de uitslag goed was en alles voorbij was was zo groot dat ik er van moest huilen. Toen ik weer op de gang kwam, zat de wachtkamer inmiddels vol. De vrouw in de rolstoel keek me verrast aan. Sniffend stelde ik haar gerust: het is de opluchting, alles is goed. Ik pakte mijn jas.  ‘Wat ben ik toch een sufferd dat ik niemand heb meegenomen’ zei ik hardop, meer tegen mezelf dan tegen iemand in het bijzonder. De mensen in de wachtkamer keken me meewarig aan. Snel liep ik de gang uit, deze wereld hoorde niet bij mij! In het voorbijgaan pakte ik nog even de hand van de vrouw in de rolstoel vast. ‘Dank je wel’, fluisterde ik, terwijl ik haar aankeek. Op haar unieke wijze was ze er voor mij geweest en voelde ik me door haar gesteund.

Vriendinnen

Ik dronk even een kop cappuccino bij het allerleukste koffietentje in de stad, bij mijn vriendin Ria van Café Voltaire. Ik kon lekker even bijkomen en ik kreeg de cappuccino cadeau. Want was het niet een dag waarop het leven gevierd moest worden? Op de markt bij de biologische kaasboer kwam ik mijn vriendin en oud-collega tegen. Bij haar kon ik even mijn verhaal kwijt over de rontgenlaborante, mijn pijnlijke borst en al die foto’s die opnieuw moesten. Wat heerlijk dat er plotseling toch nog zoveel mensen voor me waren!

Toen ik bedacht dat de controle voor mij over een jaar of twee drie pas echt spannend werd, kreeg ik de boodschap door dat dit een oude gedachte was. Ik was gezond en zou dit blijven. Ik dacht eraan hoe die gedachte uberhaupt bij mij ooit onstaan was. Jawel, vanuit het verleden en mijn vak als radiotherapeutisch laborante. Had ik de meeste vrouwen met een recidief niet na 2 of 3 jaar terug gezien? Wat heerlijk dat ik ook die gedachte los kon laten!

Bericht van het Universum

Als toetje las ik thuis de dagelijkse boodschap van TUT, a note from the Universe. Een soort Engelstalige dagelijkse gedachte, alsof het Universum met je communiceert, altijd positief en vol humor. Hij luidde als volgt:

When you finally get that call, meet that person, walk that walk, and live that dream, Leonie,do you think you’ll even care that there were a few dark and scary moments in a journey that made them all possible?

Trust me, you won’t even remember. 

    The Universe

Onverwachts in de krant! 

Ik moest ontzettend lachen. Later op de dag werd ik geïnterviewd door een journaliste van de GPD kranten voor een artikel naar aanleiding van het nieuws dat uit wetenschappelijk onderzoek was gebleken dat een borstsparende operatie hetzelfde resultaat had als een amputatie. Ze wilden drie portretten maken van vrouwen die voor die keuze hadden gestaan. Of ik nog iemand wist. Maar natuurlijk, Mira mijn meest bijzondere lotgenote! Ooit gaan we samen een congres voor vrouwen met borstkanker organiseren, dat is zeker. Ik schreef er eerder over in deze blog. We weten ook allebei dat het nu de tijd nog niet is. Maar samen in de krant, is natuurlijk de eerste stap.

Wat een bijzondere dag was het toch! Voor mij werd het opnieuw duidelijk: het universum zorgt voor mij! Een dag vol cadeautjes!

Wil je het artikel lezen? Dat kan hier