Helingsreis vorig leven oorlog en seksueel geweld – Zanzibar

Een paar jaar geleden ontmoette ik een vorig leven in Afrika, in de relatie met mijn toenmalige lief tijdens helende seksualiteit. Het was het leven van het meisje Cleopatra en Babaji, de man die haar redde van de dood na een groepsverkrachting van soldaten. Ik schreef er destijds twee blogs over, hier en hier het vervolg. Daarna stopte de informatie vanuit de kosmos. Toen ik de relatie met mijn lief afgelopen zomer verbrak, kreeg ik opnieuw bezoek van de ziel van Cleopatra. Ze was bang dat nu de relatie voorbij was, ik haar leven nu niet zou delen met de wereld en smeekte me om haar verhaal podium te geven. Ik beloofde het haar, maar zei haar dat ik niet alles wilde herbeleven en ze vertelde me hoe haar leven destijds met Babaji was afgelopen. Het was een indrukwekkend verhaal. Vervolgens kreeg ik in de loop van de week de uitnodiging van mijn soulteam om naar Zanzibar te gaan. Daar had het leven plaatsgevonden. Ik zou er herinneringen ophalen voor het boek over Cleopatra en Babaji, maar vooral mijn eigen verloren krachten terug gaan halen.

Ontmoeting met ‘de soldaten’

Vakantie had ik nog niet gehad deze zomer en dus besloot ik de roep van het universum om naar Zanzibar te gaan, te volgen. Het werd een bijzondere helingsreis. Het paradijselijke eiland Zanzibar ligt in Afrika, voor de kust van Tanzania en de temperaturen zijn er heerlijk zwoel. Het is bijzonder hoe het gaat met energie van vorige levens. Mijn lichaam herkent als vanzelf de mensen en de plekken die in dat leven betrokken waren, doordat het dan als een gek begint te trillen. Zo ontmoette ik de soldaten van destijds die nu in dit leven hele gewone mensen waren: de eigenaar van een koffietent, een kunstschilder, een kok en de eigenaresse van een winkeltje dat schilderijen verkocht. Het waren bijzondere ontmoetingen die mij veel vreugde gaven. Want het is altijd weer bijzonder om te voelen hoe je met iemand verbonden kunt zijn die je nog nooit eerder ontmoet hebt, in dit leven althans.

Op zoek naar de plek van Babaji en Cleopatra

Natuurlijk was ik ook nieuwsgierig naar de plek waar destijds het huisje stond van Babaji, daar waar het deel van mijn ziel als Cleopatra zo lang geleden gewoond had. Enkele dagen voor vertrek naar huis, hoor ik van Cleopatra dat het zo’n 12 kilometer ten Noord oosten van Stone Town is. Ik kijk op google maps en kom bij het dorpje Koani uit. Ik maak er een foto van en er blijkt ook een moskee te zijn. Met de vraag van mijn team of ik die ook wil bezoeken. U vraagt wij draaien.

Het grootste gedeelte van het boek dat ik aan het schrijven ben gaat over helende seksualiteit en de spirituele leiding die Babaji ervaart. Tijdens het schrijven in Nederland kwam ik niet verder. Cleopatra liet me weten dat het vanzelf zou komen als ik eenmaal op Zanzibar was. Nu voelt het als belangrijk om ook de woonplek van destijds bezocht te hebben.

Op zoek naar hulp

Maar de vraag is: hoe kom ik er? Ik besluit om Keisy te vragen, een jongen die ik de eerste dagen in het park van Stone Town ontmoette. Hij heeft een auto en kent mijn fysieke en emotionele reacties op energie. Op wonderbaarlijke wijze verscheen hij toen ik een enorme energetische en emotionele reactie had en op een vensterbank zat te huilen, op de plek waar destijds de verkrachting van Cleopatra in Stone Town plaats had gevonden. Hij vergezelde me vervolgens tevens naar de Slave Market, waar hetzelfde gebeurde. Maar nu blijkt er wat miscommunicatie. Keisy zit bij vrienden in het noorden en hij stuurt daarom een vriend van hem. De jongeman heeft een taxi. Ik ben blij maar als hij er is, blijkt dat hij slechts twee woorden Engels spreekt. Oeps!

Communicatie zonder woorden?

Hoe kan ik deze taxichauffeur die vast niets weet van vorige levens, uitleggen dat we onder leiding van mijn gidsen en Cleopatra op zoek gaan naar een plek waar ik 144 jaar geleden tijdelijk gewoond heb en waar ik waarschijnlijk door geraakt zal worden? Ik vraag hem Keisy te bellen en geef hem instructies wat tegen de chauffeur te zeggen. Ik wil me namelijk veilig kunnen voelen, anders kan ik geen contact maken met mijn team. Maar ik wil hem ook niet bang of bezorgd maken met mijn fysieke en emotionele reacties. Ik geef de telefoon weer aan de chauffeur en hoop maar dat het goed overkomt. ‘Just trust and surrender’, zeggen mijn gidsen. Ik geef me over aan Gods wil.

Overgave en vertrouwen

Zwijgend rijden we over de weg. Ik geniet van al het groen, de kleurige kleding van vrouwen en kinderen, van fruitstalletjes langs de weg en van de bussen vol mensen die we passeren. Het kost me wel moeite om mijn zorgen los te laten, als hij na tien minuten langs de kant van de weg stopt om te plassen. ‘Wildplassers zijn er overal ter wereld,’ zeggen mijn gidsen als hij weer in stapt. Ze laten me weten dat ik me alleen maar hoef over te geven aan het proces, durf je te vertrouwen? Ik geef me over.

Aangehouden door politie

Na een tijdje naderen we een groep lopende soldaten en dan worden we aangehouden door de politie. De masculiene energie van de soldaten komt zo heel dichtbij. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Mijn taxichauffeur lacht zijn hagelwitte tanden naar mij om me gerust te stellen maar is duidelijk geïrriteerd over de houding van de politie. Na een fel gesprek moet hij mee naar binnen en hij laat mij in de taxi achter. Mijn lichaam trilt als een gek en als het schudden vele minuten later stopt, hoor ik van mijn gidsen dat de chauffeur nu snel terug zal komen. Dat is gelukkig ook zo.

Hij heeft een bekeuring gehad van tweeduizend shilling (bijna 5 dollar) omdat hij geen bordje taxi op het dak had. Hij lacht naar me als we weer verder rijden. We komen nu langzaam in de buurt van Koani. Ik vraag hem langzamer te rijden als we het dorp in rijden en uiteindelijk vraag ik hem te stoppen. Ik moet uit de auto, mijn voeten moeten de grond raken. Ik sta te schudden als een gek, mijn linker been trekt steeds op en ik buig steeds voorover alsof ik kramp heb in mijn buik. Het lijkt wel alsof ik spasmen heb. De taxichauffeur maakt zich zorgen. Hij komt uit de auto, are you okay?  Ja ik ben oké. Het is maar energie en het doet geen pijn. Het duurt gelukkig maar een paar minuten. Ik besef me wat een idioot gezicht het moet zijn dat ik buiten naast de auto sta te kreperen, zo lijkt het maar terwijl er in werkelijk er is niets pijnlijks aan. Net als een röntgen foto vroeger, bedenk ik me nu.

Op zoek naar de moskee

We rijden weer verder, op zoek naar de moskee die bij het plaatsje ligt. Dat is nog een hele toer. De naam van de moskee die Google Maps zo mooi aangaf, herkent niemand. Maar het mooie is dat iedereen lijkt mee te denken. Twee jongens stappen in de taxi om de weg te wijzen. We worden steeds verder de bush bush in gestuurd, op een weg die steeds smaller wordt vol kuilen zit. Ik ben heel blij dat ik niet zelf rij want ik had de auto al lang in gort gereden vermoed ik.

We worden naar een lokale moskee gebracht. Het zet er uit als een klein, vervallen kerkje. Maar daar moeten we wachten want de plaatselijke verantwoordelijke moet toestemming geven om naar binnen te kunnen. Die wordt tevoorschijn getoverd. Maar hij komt vertellen dat de oude moskee geen dienst meer doet als moskee, en alleen nog gebruikt wordt door de vrouwen die er les krijgen. Ik zie door het raam het alfabet op een muur geschreven. De vrouwen die in de ruimte zitten knikken heel vriendelijk en al die tijd dat ik buiten sta te wachten, sta ik te schudden.

I am going home!

Het is bij een oude mangoboom naast de kerk waar de tranen over mijn wangen rollen omdat Cleopatra me influistert: I am Home, I am going home! Ze laat me weten dat het huisje hier in de buurt was, maakt niet uit precies waar want mijn energie wordt mijlen op afstand herkend en komt als vanzelf naar mij toe in plaats van andersom.

Nog een moskee

We stappen weer in de taxi met zijn allen want er is nog een moskee, of ik daar dan naar toe wil. Mijn gidsen hadden al aangegeven, ik zou twee plekken bezoeken en misschien drie als mijn lichaam het zou toestaan. De jongens zijn zo behulpzaam en welwillend te helpen dat ik al ja heb gezegd voor ik er erg in heb. We rijden terug, weer de verharde weg op en de taxi stopt bij een andere moskee. Het is een vierkant gebouw wat in het niets lijkt op de grote kleurige moskee zoals ik ze ken van televisie en Turkije maar dit is ook gewoon een heel klein plaatsje ergens in het binnenland van het eiland Zanzibar. En de moskee draagt ook niet de naam zoals die op Google maps staat.

Toestemming van de imam

Opnieuw wordt me gevraagd te wachten, want wederom moet de verantwoordelijke imam, toestemming geven. Na een tijdje wachten is hij daar dan. Een oude, bijna tandeloze man met grijs-wit haar, met een witte verschoten mannenjurk en kapotte sandalen neemt me peinzend op. Ik heb in mijn tas een sjaal gepakt en over mijn schouders gelegd. De imam praat met de jongens. Een van hen spreekt Engels en treedt op als vertaler. Ik hoor ze met hem praten en dan stellen ze mij zijn vraag: wat is het  probleem dat ik heb waarom ik de moskee in moet? Waarom wil ik naar binnen?

Probleem, denk ik, ik heb helemaal geen probleem! Alle ogen zijn op mij gericht, gespannen en nieuwsgierig naar het antwoord wat ik zal geven, alsof ik wel het juiste antwoord moet geven. De lading van de vraag voelt zoveel groter dan die van een toeriste die zo nodig een moskee in moet. Ik weet niet waar het vandaan komt, als ik antwoord en de tranen in mijn ogen voel schieten.’Er is zoveel oorlog in de wereld vanwege de verschillende religies,’ zeg ik en dan hoor ik het mezelf zeggen: ‘I Just want to pray, ik wil naar binnen om te bidden voor vrede tussen alle landen en alle religies.’ Mijn tranen werken onmiddellijk. Ik zie de mannen verzachten en de jongen geeft de vertaling nu met gedempte stem aan de imam.

Natuurlijk mag ik naar binnen om te bidden! Maar ik moet wel volgens de regels mijn handen, gezicht en voeten wassen en mijn schoenen uitdoen. Ik loop naar de wasplek, en bevochtig mijn handen, voeten en gezicht. De vertaler laat me weten dat de imam wilde weten of ik moslima ben en ze hadden ja gezegd, omdat ze wisten dat ik anders niet naar binnen zou mogen. De vertaler zelf was trouwens katholiek, een van de uitzonderingen op het vrijwel islamitische Zanzibar.

Bidden voor wereldvrede

Dan stap ik de witte ruimte binnen. Het is een zaal van pakweg 12 bij 8 meter, bedekt met beige vloerbedekking en ergens in het midden van de lange zijkant liggen een paar gekleurde matjes. Voor de rest is het volledig kaal binnen, met een ventilator aan het plafond. In het midden van de ruimte val ik op mijn knieën, en vouw ik mijn handen bij elkaar. Ik voel me op en top vrouw en de bruid van God, daar op mijn knieën in de moskee, met mijn witte kanten jurk en pofbroek, en kanten sjaal om mijn schouders. Dan begin ik spontaan te huilen. Ik ben ineens ontzettend geraakt door alles, en ik huil om alle oorlogen die er al zijn geweest vanwege het verschil in religies en om alle mensen die in gevechten gestorven zijn.

De bruid van God

Ik huil om Babaji en Cleopatra en om alle vrouwen en kinderen die in oorlogen verkracht en vermoord zijn. Het zweet parelt langs mijn gezicht en vermengt zich met mijn tranen. Ik veeg ze uit en het is alsof ik mijn gezicht, daar midden in de moskee, nog een keer was. Dan vragen mijn gidsen me om mijn hart te verbinden met de harten van de wereldleiders. Ik verbind me met Trump, met Poetin, en dan weet ik echt niet meer welke wereldleiders we nog meer hebben of welk continent ik moet hebben. Ik ben overmand door alle emoties en tranen. ‘Wij zullen het voor je doen,’ laten mijn gidsen me weten. Ik voel dat er van alles gebeurt op mijn rug op de plek van mijn hart maar door alle emoties lukt het me niet om in die dimensie mee te kijken. ‘Later zullen we je het laten zien,’ stellen ze me gerust.

Dan hoor ik dat het klaar is, dat ik richting vliegveld mag gaan, om te eten. Ik maak snel een paar foto’s, het voelt een beetje vreemd om te doen, terwijl de jongens buiten staan te wachten en te praten. Ik mag buiten zelfs nog een foto maken van de moskee zelf en dan nemen we afscheid van de jongens die met ons meegedacht en gezocht hebben. We brengen ze terug naar de plek waar ze ingestapt zijn en ik neem nog een foto van hen, die zomaar zo behulpzaam waren.

We bellen opnieuw met Keisy. Ik vertel dat ik in de moskee ben geweest en dat mijn missie er op zit. Ik ga van daaruit rechtstreeks naar het vliegveld. Ik moet nog eten naar nog een stop ik Stone Town om hem zo nodig te ontmoeten en om iets te eten, lijkt me iets teveel van het goede. Volledig ontspannen laat ik me naar het vliegveld brengen. Ik neem afscheid van de taxi chauffeur en betaal hem het overeengekomen bedrag. Mijn laatste shilling geef ik uit aan een pizza en bier in het restaurant van het vliegveld waar ik de enige gast ben.

Het transformatieproces

Twee dagen later, als ik weer in Nederland ben, laten mijn gidsen me zoals beloofd, tijdens een meditatie zien wat er gebeurd is met me, in de moskee. De wereldleiders waar ik me mee verbonden heb, hebben een spiraal van zwarte energie uit mijn hart gehaald, en een gouden spiraal terug geplaatst. Het is bijzonder om te zien dat ik nu iets ontvang vanuit de verbinding met de zielen van de wereldleiders, terwijl voorheen ik procesmatig voor hen bezig was. Elk chakra, een wiel van energie, heeft een voor- en achterkant. De voorkant staat voor de gevoelskant, de achterkant voor de wilskant.

Heling van het hartchakra

De spiraal lijkt op de spiraal die ik als ondergrond geschilderd heb op een van mijn schilderijen. Het is het schilderij over mijn gewenste relatie met geld in de wereld. Want geld is er niet om op te potten en voor jezelf te houden, of om je macht uit te oefenen op anderen, maar om vanuit mij en mijn creaties naar de wereld te gaan, als mijn bijdrage aan het creëren van een betere wereld…

Vandaag, weer eenmaal terug in Nederland en uitgeslapen, voel ik me krachtig en sterk. Ik heb reuze veel zin om te ondernemen en mijn kennis, kunde en ervaring op het gebied van liefde en innerlijk leiderschap, in te zetten voor anderen.

Teveel mensen hebben nog last van hun innerlijke slaaf of slavin, of durven zichzelf niet te laten zien als krachtige leider. Kun jij hierbij hulp of begeleiding gebruiken, of raakt dit bericht jou? Maak gerust een afspraak voor een verhelderingsgesprek of bel me vrijblijvend voor meer info 06-45550680 (kantooruren).