Closing the healing circle – welcome 2012

Sommige dingen zijn te bizar voor woorden en toch ga ik een poging wagen om woorden te geven aan mijn ervaringen van de afgelopen week. Het afgelopen jaar stond in het teken van mijn genezingsproces van borstkanker. Een proces dat ook een spirituele heling omvatte, waarbij ik ontdekte dat vergeten trauma’s opnieuw hun aandacht vroegen. Trauma’s van mijn oma, mijn opa, mijn moeder en van mijzelf als kind en baby. Verdriet, angst en boosheid werden gezien in het licht en door liefde getransformeerd.

Afgelopen periode verbleef ik op mijn favoriete kasteel voor een schrijfretraite. Ik had een lekkere lange periode geboekt met de bedoeling om meters te maken, want mijn roman Dubbelliefde was door alle genezingsperikelen een beetje blijven liggen. Helaas, bij het pakken van mijn koffers schoot het onverwachts in mijn rug. Ik was verbaasd, het ging de laatste jaren juist hartstikke goed met mijn rug, ik ging zelfs nog maar zelden naar de chiropractor. Ik dacht terug aan het afgelopen jaar en dat mijn ziekte me zoveel bewustwording had gegeven. Een stemmetje in mijn achterhoofd fluisterde dat ik die rugpijn van mij misschien ook te onderzoeken had. Ik wilde er niets van weten. Was ik niet zo ondertussen wel klaar met al dat helen? Ik wilde leven!

Rugpijn helen

Een van de lieve gastvrouwen van mijn reatraite oord gaf me Reiki en Quantum touch, waardoor de acute pijn direct verdween. Ik was verrast en blij. Toch bleef het een beetje zeuren en toen mijn lief vertrokken was en ik alle tijd had om te schrijven, merkte ik dat het helemaal niet lukte. Ik was geïrriteerd van binnen en had een algeheel gevoel van ontevredenheid. Twee dagen achter elkaar trok ik dezelfde tarotkaart met als boodschap: ga naar binnen, retraite, er zijn misschien nog oude trauma’s te helen. Hoezo oude trauma’s? Wat kon er nu nog overgebleven zijn?

Omdat ik niet verder kwam met schrijven, deed ik het toch maar. Een heerlijke geleidemeditatie zorgde ervoor dat ik ontvankelijk en open was om datgene te zien waar mijn aandacht naar toe ging. Dat was naar een bijzondere vriendin, bij wie ik tijdens onze laatste ontmoeting had ontdekt dat mijn helende handen soms ongevraagd hun werk doen. Ik ontdekte ook dat de beelden die ik tijdens de heling bij mezelf zag, nu ook bij haar zag. Mijn aandacht werd naar haar toe getrokken en ik voelde: ze heeft mijn liefde nodig. Het innerlijke kind in haar had liefde nodig, heel veel licht en liefde.

Er voltrok zich een prachtig proces. En terwijl ik voor mijn ogen zag hoe het mooie gouden innerlijke kind, dat van schrik niet meer durfde te bewegen, uiteindelijk door alle liefde weer in beweging kwam,  besefte ik dat ik door haar innerlijk kind te helen, ik ook mijn eigen innerlijk kind aan het helen was. Tranen van ontroering rolden over mijn wangen. Wat een bijzondere gebeurtenis!

Een bijzondere ontmoeting

Terwijl ik verslag deed in mijn dagboek van wat ik zag tijdens mijn meditatie, dacht ik terug aan de ontmoeting met Gabriela, op het Loving More congres in Amerika in 2009. Het onverklaarbare gevoel van Thuiskomen dat ik ervoer, toen ik in haar ogen keek. De enorme onvoorwaardelijke liefde die ik ervoer en de totale allesomvattende liefde die zo ver reikte dat ik diep van binnen wist dat het niet uitmaakte of we elkaar wel of niet zouden zien in de toekomst. Deze liefde oversteeg alles, iedere afstand en tijd. Ik begreep het niet, maar ik genoot er eenvoudig van.

Het afgelopen jaar had ik van haar op de meest cruciale momenten essentiële steun en wijze woorden ontvangen, vaak zonder dat ik er om vroeg of zonder dat ik haar had laten weten wat ik op dat moment doormaakte. Het was alsof ze op afstand gewoon voelde waar ik doorheen ging. Met name in de periode rondom de energetische verwijdering van de tumor in mijn borst, vlak voor de operatie.

Liefde delen is helen

Ik dacht aan haar woorden van toen. Ze schreef me destijds dat ze soms dacht dat ik door het helen van mijn borstkanker, ook dingen voor haar aan het helen was. Ik begreep niet hoe dat werkte maar door de ervaring die ik nu had, snapte ik ineens wat ze bedoelde. Door liefde te sturen naar een ander, heelde ik mezelf. Door liefde te sturen naar mij, heelde zij ook zichzelf. Liefde delen is liefde vermenigvuldigen!

Terwijl ik aan haar dacht en mijn proces beschreef, voelde ik plotseling een intens verdriet in me opkomen. In een flits realiseerde ik me de waarheid en wist ik waar Gabriela en ik elkaar van kenden. Ineens werd duidelijk waar het onverklaarbare gevoel van thuiskomen vandaan kwam. Ooit waren we samen, in een leven dat verder terug gaat dan dit leven. Een leven waarin wij beiden er niet mochten zijn, maar waarin zij besloten had om wel te leven. Ik huilde diepe tranen van verdriet om het verloren gaan van dit leven, en tegelijkertijd voelde ik een intense vreugde omdat ik haar eindelijk na al die jaren had teruggevonden.

Het is waar! 

De echte vreugdedans kwam toen ik een dag later via Facebook haar bevestiging kreeg. Ik huilde opnieuw, deze keer tranen van vreugde en dankbaarheid. Ik kijk er naar uit wanneer we elkaar weer gaan ontmoeten, een herontmoeting die Gabriela in 2009 al had voorzien. Ik ben zo benieuwd wat wij van elkaar kunnen leren en wat we samen voor de wereld kunnen betekenen! Voor mij is 2012 op een geweldige manier begonnen en deze gebeurtenis voelt als een afsluiting van het transformatieproces dat al in 2010 was ingezet en wat door mijn genezingsproces de borstkanker versneld en verduidelijkt werd.

Onze persoonlijke ervaringen zijn te bijzonder en ik kijk nu al uit naar het boek dat er straks over geschreven wordt. Want een ding is voor mij duidelijk: schrijven is mijn passie en ik heb een boel te delen met de wereld. Dit boek schrijven we samen, als het aan mij ligt tenminste. En Gabriela? Die is denk ik al bezig met het maken van de cover van het boek, want ze creëert op dit moment een prachtig schilderij waarin ze haar proces verbeeldt.

Boodschappen uit de hemel. Zit het leven niet vol wonderen?