Vandaag mocht ik weer op controle bij de oncoloog, anderhalf jaar na de operatie. Het blijft altijd weer een beetje spannend. Hoe dichter de controledatum nadert, hoe meer ik last krijg van dat stemmetje dat zegt: weet je het wel zeker dat alles goed is? De laatste weken voelde ik dan ook meer tintelingen in mijn borst dan anders. Was dit een teken?
Toen ik op mijn fiets het ziekenhuis naderde dacht ik aan alle negatieve en angstige energie die er hangt. Laat ik mezelf maar afsluiten en beschermen, besloot ik. Maar terwijl ik dat deed, voelde ik hoe de angst in mijzelf ook toenam. Ik had meteen contact met de engelen. ‘Het is niet de bedoeling dat je je afsluit, het is de bedoeling dat je je licht laat schijnen in het ziekenhuis en andere mensen aansteekt’, spraken ze. De gedachte om zo lichtgevend te zijn dat er niemand doorheen kon, gaf me meteen een goed gevoel en ik besloot er naar te luisteren. De paniek verminderde meteen.
Kiezen vanuit intuïtie
Anderhalf jaar geleden stond ik voor de keuze mbt de behandelingen: ga ik wel of niet chemotherapie en hormoontherapie doen? Behandelingen die er op gericht zijn om de kans op een recidief te verminderen. Maar mijn lijf zei heel duidelijk tegen mij: chemotherapie? Daar ben ik veel te gevoelig voor. Die keuze was snel van de baan. Maar de keuze wel of geen hormoontherapie was lastiger. Ik leerde om te vertrouwen op mijn innerlijk weten dat zei: vertrouw op jezelf en ga je eigen weg. Dat betekende: geen hormonen in mijn lijf, geen kunstmatige manier om in de overgang te komen. Ik zou de natuur zijn weg laten gaan en ik wist immers al: ik ben genezen. Dat zei mijn intuïtie.
De kracht van meditatie
Als ik mediteer om tot rust te komen en om bij mijn innerlijk weten te komen, zie ik vaak beelden. Zo zag ik heel lang dat mijn borst van goud was, voor mij een teken dat ik volkomen genezen ben. Tijdens de crematie van een vriendin die stierf aan borstkanker kreeg ik steeds de boodschap door: you are perfectly healed. Alsof ze me wilden laten weten dat mijn leven een hele andere kant op zou gaan. De laatste weken zag ik dat mijn borst van goud was, maar dat er een klein laagje donkerbruin omheen zat, alsof het een Bossche bol was. Ik wist: dit is de angst die ik voel omdat ik op controle moet. Dit is het ego wat mij dwars zit. Ik mag luisteren naar mijn intuïtie.
De uitslag
Vandaag kreeg ik de uitslag bij de oncoloog. Gisteren was er bloed geprikt om te zien hoe ver het staat met mijn overgang. De hoeveelheid oestrogeen was met een factor 1o gedaald sinds de vorige keer, en stond nu op 0,06. Bij 0,04 is de overgang officieel voorbij. Dat kan dus niet lang meer duren. Ook bij het lichamelijk onderzoek constateerde de oncoloog dat alles heel mooi genezen was. Hoeraaa! Durven luisteren naar je intuïtie is fijn, maar een bevestiging is altijd welkom.
Samenwerken
Ik heb een hele leuke oncoloog. Vorige keer vertelde ze me in het diepste geheim dat ze bezig was om mindfulness voor patienten te integreren in de behandeling, althans ze was haar collega’s aan het bewerken om hen ervan te overtuigen dat er toch meer is tussen hemel en aarde wat een goede gezondheid bewerkstelligt. Nu is ze al bezig om subsidie te werven om haar plannen te kunnen implementeren. Natuurlijk ben ik helemaal voor, want ik denk dat regulier en complementair elkaar heel goed kunnen aanvullen.
Workshop voor vrouwen die borstkanker hebben gehad
Ik maakte maar meteen gebruik van de gelegenheid om mijn oncoloog op de hoogte te stellen van mijn workshop voor vrouwen die borstkanker hebben gehad. Want ik weet: een operatie kan een grote impact hebben hoe je als vrouw naar jezelf kijkt. Vaak hebben vrouwen zich geïdentificeerd met hun ziekte en hebben ze grote moeite om de kracht van het vrouw zijn te kunnen voelen. Ook zijn er vrouwen die in de relatie met hun partner vastlopen op het gebied van seksualiteit en intimiteit. De workshop “Terug in je vrouwelijke zelf’ is bedoeld voor die vrouwen die weer contact willen met hun vrouwelijke zelf en die een stap willen zetten in de zelfacceptatie van hun veranderde lichaam. Heb je interesse? Hier lees je er alles over. Je bent van harte welkom.
En ik? Ik ga ondertussen vieren dat ik op mijn intuïtie mag vertrouwen. Samen met mijn vriendin heb ik al genoten van een heerlijk ijsje, want gedeelde vreugd is dubbele vreugd!
De afgelopen jaren heb ik veel gewerkt aan het opschonen van oude blokkerende energie uit mijzelf. En verder dan dat, want niet alleen schoonde ik met al mijn helingen energie op van mijn familiesysteem, maar ook van het grote collectief. Mijn overleden broer heeft me lang als gids geholpen bij deze processen, die vooral te maken hadden met het opschonen van de mannelijke energie. Daarna kwam er een nieuwe vrouwelijke gids, die mij hielp met het opschonen van karma uit vorige levens die verbonden waren met mijn vrouw-zijn. Zo komt het mannelijke en vrouwelijke in mij steeds meer in balans en tot heelheid. Ik kan je vertellen dat het heerlijk is als je steeds meer los kunt laten wat niet van jou is en wat niet bij jou hoort. Want pas dan kun je leven vanuit je ware essentie en kun je dat doen waarvoor je hier bent.
Deze keuze is immers ontstaan tijdens mijn genezingsproces van borstkanker. Ik had ervaren hoe alle levensenergie uit mij trok op de momenten dat ik mij liet leiden door angst. Toen mijn broer in diezelfde periode overleed, ontmoette ik naast mijn angst ook mijn eigen innerlijke leider en leerde ik er op te durven vertrouwen. Ik alleen was verantwoordelijk voor mijn keuzes ten aanzien van de behandeling en niemand anders. Alleen met mij leef ik de rest van mijn leven en sterf ik tot de dood mij scheidt. Tegelijkertijd leerde ik me over te geven aan het leven, dat niets zeker is en dat er niets anders is dan de dag van vandaag. Ik leerde hoe het is om mijn intuïtie te durven volgen en te leven in het hier en nu.
Ik moet nog steeds terugdenken aan gisteren, toen ik in de wachtkamer van het Jeroen Bosch ziekenhuis wachtte tot ik opgeroepen werd voor mijn eerste jaars controle mammografie. Verwonderd keek ik op mijn horloge: hoe was het toch mogelijk dat om half 9 in de ochtend het programma al een kwartier uitliep? Een wat oudere vrouw in een rolstoel keek me vriendelijk aan en lachte toen ik mopperde over de tijd. Haar ogen stonden helder en ze straalde een enorme rust en wijsheid uit. Ze begon te zingen ‘
Het wonder van vergeving – heet
Volg mij op....