Het schrijven over mijn intense ervaringen met de vorige levens in Dolce Acqua doet me goed. Het zorgt ervoor dat er ruimte in mijn hoofd komt en ik voel me lichter. Blijkbaar is het de bedoeling dat ik het deel met de wereld.
Als ik terug ben in Nederland vertrekt Wim naar Manon. Aanvankelijk zou Manon bij ons zijn geweest in Italie, maar er kwam iets tussen waardoor ze niet kon gaan. Haar gidsen lieten haar weten dat het juist de bedoeling was dat ze in Nederland zou blijven omdat we anders in een verstrikking zouden komen. Het was juist de bedoeling dat Wim bij me was omdat zijn lichaam en liefde mij de steun gaven die ik nodig had om deze processen aan te gaan.
Terug in Nederland laat Manon me weten dat ze in een enorm grote boosheid zit. Het is een boosheid die ze niet kent van zichzelf en die ontstaan is tijdens onze week in Dolce Acqua. Op Facebook schrijft ze er op 27 december het volgende over:
Vanaf begin december ontvouwt zich een enorme boosheid in mij. Op de meest onverwachte momenten word ik enorm boos. Een boosheid, met een ontvlambaarheid, die ik van mezelf niet ken. Een boosheid die maakt dat ik volledig uit balans ga, dat ik van mijn gronding ga, dat ik me zeer onprettig voel, en dat ook niet heel even. Een boosheid die ik vooral binnen hou.
Ik probeer de eerste dagen nog te ‘bedenken’ wat er hier gebeurt. Te achterhalen wat er voorafgaand aan de boosheid is gebeurd. Ik gebruik al mijn NLP tools en kom geen stap verder. Ik voed de boosheid met mijn eigen irritatie en oordeel. Tja, ik maak mooie cirkels met mezelf. Als ik normaal boos ben, weet ik zelf al heel snel wat er speelt, en kan ik mijn boosheid ook weer snel doen afnemen. Echter nu is het anders.
Er komen in de na volgende dagen ook vlagen van verdriet en eenzaamheid mee naar boven. Een diep gevoel van ontredderd zijn en verlaten.
Sja, denk ik. Ik weet waar jouw boosheid vandaan komt. Ik heb het ‘gezien’, toen ik vanuit Limburg naar huis reed. Ik was zo benieuwd naar de achtergrond van de ervaring die Manon had tijdens een Orgasmic Meditation met Wim. Manon voelde vooral de angst om te spreken. Ik was nieuwsgierig en vroeg mijn gidsen om opheldering.
Het leven van het zusje van Rafaelli
Manon was in het vorig leven in Dolce Acqua, mijn kleine zusje. Ze was een stuk jonger dan ik. Zij was 9 en ik was 17 toen ik als Rafaelli, de prinses in dat leven verkrachtte. Mijn jongere zusje heet Emilia Isabella Maria. Ze is blind en geestelijk gehandicapt maar oh zo lief. Ik ben dol op mijn kleine zusje. We zijn straatarm en we hebben nauwelijks een nagel om aan onze kont te krabben. De priester van Dolce Acqua in dat leven, onze lieve Wim, heeft wel interesse in mijn lieve zusje. Hij wil haar ontmaagden en in ruil daarvan ontvang ik een zak met geld… Ik twijfel, kan ik dit mijn zusje wel aandoen? Ik heb het gevoel geen keus te hebben. We moeten eten, er is niets. Ik stem toe en dwing mijn zusje haar benen te openen voor de priester…. Ik zeg haar dat het goed is…. En ik voel me megaschuldig…. maar wat moeten we? Onze ouders zijn al gestorven.
Ineens flitst door me heen hoe ik dit kan weten. Het is de connectie met ervaring die ik de tweede nacht had in Dolce Acqua toen Wim en ik vreeën, hij in me kwam en ik eigenlijk nog niet opgewonden genoeg was. Ik dacht nog morgen moeten we het er over hebben maar door de bizarre beelden had ik dat achterwege gelaten. Het was de nacht na de eerste healing, waarbij mijn gidsen me vroegen in de huid van Manon te kruipen om voor haar te helen. Ik kreeg toen boodschappen door voor haar en haar dochter. Maar op een dieper niveau gebeurt er blijkbaar nog veel meer als ik me op zielsniveau met mensen verbind. Zo help ik mensen hun ervaringen te transformeren, weet ik nu.
Gedwongen prostitutie
De nacht nadat ik mijn zusje liet prostitueren voor geld, verzon ik de list om de prinses te pakken te nemen. Ik was boos op haar, de koning en de koningin die al het geld van de wereld hadden. Ik voelde me onwijs tot haar aangetrokken en ik verlangde er naar om net zo rijk te zijn als zij en haar familie en genoeg te eten te hebben. De list slaagde zo goed dat ik de volgende dag al ‘beet’ had. Op het laatste briefje schreef ik de datum en de tijd: 26 juli 1497 om 20:15 uur, in het steegje… Ze kwam en ik trok haar vanuit de trap onderuit en daar viel ze neer. De rest van het verhaal is bekend.
Drie jaar later in dat leven pleegde ik zelfmoord. Mijn jongere zusje was ondertussen de dorpshoer geworden. Dat bleef ze doen tot ze 17 was en toen stierf ze aan cholera. Ze werd al die jaren geprostitueerd in het pension waar wij sliepen. De inkomsten waren voor Wim de priester, die dat een andere man voor hem liet opknappen. Daar waar iedereen haar van achter de ramen kon zien… Zij zelf zag niets want ze was blind. Ze kon alleen maar voelen en zich niet uitdrukken vanwege haar handicap. Pfffft!
Ik schrik als ik de beelden zie. Wat een heftigheid! Maar ik merk dat ik compassie met mezelf als Rafaelli krijg. Ik voel de verbinding met Manon en het verlangen haar te beschermen en ik ben plaatsvervangend boos op de Wim. Hij kan er natuurlijk niets aan doen, het was een vorig leven en toch zit er iets in me waardoor ik het vanaf dat moment moeilijk vind om me met hem te verbinden. Als we bij elkaar zijn slapen we ieder in ons eigen bed en ik vind het prima en daarna ben ik blij dat ik weer een paar dagen alleen ben. Manon blijft de boosheid ook voelen. Ze schrijft er het volgende over:
Wat ik afgelopen weken in spoedcursus wel leer is dat deze boosheid blijkbaar wel een functie heeft en ook geuit wil worden. Ik mag voor het eerst van mijn leven, van mezelf, mijn boosheid uiten. Ter plekke, waar ik het voel, bij wie ik het voel. Ik uit voor het eerst, in woorden, wat me boos maakt, wat dit met me doet. Poeh……
De functie en lessen van vorige levens
Ontmoetingen met vorige levens nodigen ons uit om emoties te voelen. Ze nodigen ons ook uit om op een andere manier met emoties als onmacht en boosheid om te gaan, dan we in deze vorige levens hebben gedaan.
Ik wilde de wereld veranderen. Ik verlangde er naar dat iedereen genoeg te eten zou hebben en ik zag de koning en de koningin en hun dochter als schuldenaren. En de kerk natuurlijk, want die priester bouwde een prachtige kleurige kerk. Met het geld dat hij ontving via mijn zusje!
De heilige drie-eenheid
Het duurt een paar dagen. Op 17 december ga ik wandelen. Bij de heilige drie-eenheid, zoals ik de drie prachtige bomen noem, moet ik huilen. Wat is de boodschap van dit alles? Ik begrijp niet waarom ik het zo lastig vind om me te verbinden met Wim. Ik voel de afstand tussen ons en ik wil de brug tussen ons slaan maar weet niet hoe. Mijn gidsen nodigen me uit om naar de brug te lopen. Het is een klein bruggetje over een beekje. Ik loop er naar toe en daar staat ze. Het is een gouden engel met prachtige grote vleugels.
In een flits weet ik dat dit ook een deel van mij is, deze engel. Want over een aantal dagen komt er een klant voor een Relatie-Intensive en ik weet dat hij deze energie in mij zal voelen waardoor hij zich zal kunnen openen en waardoor er heling zal plaatsvinden. Wat een geschenk om dit zo te ervaren. Het geeft me vertrouwen en ik moet enorm huilen als ik het zie. Mijn gidsen vragen me om terug te lopen naar de drie bomen en opnieuw verbinding te maken met Wim als priester in dat leven.
Het leven en de missie van de priester
Ik loop terug naar de boom. Ik kijk naar de gigantische wortels van de boom, naar de takken. De priester moet ook zijn achtergrond hebben. Hoe was zijn familie? Waar komt hij vandaan? Wat was zijn verleden? De boom neemt de plek van de priester in en ter plekke interview ik hem. Daardoor ontvang ik de volgende informatie:
De priester leefde in een familie met 9 kinderen. Hij was nummer 5 en had vier oudere broers en jongere zussen. Hij wist hoe het was om seksueel misbruikt te worden, omdat zijn vader en zijn broers dat ook met hem hadden gedaan. Wat hij perse niet wilde, was dat hij dit zou doen met zijn zusjes, zoals zijn broers deden. Het zou hem tot de vijand maken die hij zo verachtte in zijn vader en broers. Hij wist ook hoe het was om God te ontmoeten, om als ziel uit zijn lichaam te zijn. Want dat was wat er gebeurde tijdens het misbruik.
God vertelde hem een plaats te bouwen waar mannen en vrouwen naar toe zouden kunnen komen en waar ze vergiffenis zouden kunnen vragen voor de zonden die zij begaan hadden. En dus besloot hij om priester te worden en om een mooie kerk te bouwen. In de kerk vergaf hij de mannen en vrouwen voor de dingen die ze misdaan hadden en hij nodigde hen uit een goed mens te zijn.
Geld en macht
Maar het bouwen van een kerk kostte geld en was duur. Op een dag kwam de koning naar hem toe en gaf aan dat hij een manier moest vinden om meer geld binnen te krijgen voor de bouw van de kerk en het kasteel. Wat als we de geestelijke gehandicapten nu eens lieten werken als prostituees, suggereerde hij. Het zou de mannen stoppen om voor hun seksuele behoeften naar hun kinderen te gaan. Voor het meisje zou het vanzelf wennen. Ze was immers gehandicapt en zou er niets van weten. Bovendien was ze blind.
De koning gaf aan dat alle onderdanen van betekenis moesten zijn in de wereld. Ook het blinde en stomme meisje. Anders zou ze alleen maar iedereen op onkosten jagen en dat was niet de bedoeling. De priester moest de broer van het meisje overtuigen dat dit het beste was.
Twijfel en keuze
Die nacht lag de priester te tollen in zijn bed. Hij overwoog om het niet te doen, maar zijn droom over de wereld beter maken was te sterk. Bovendien gaf een kerk hem meer status en macht en het zou geld opleveren bij machthebbers en rijke boeren die bij hem hun zonden kwamen bekennen. Hij besloot om het meisje zelf te ontmaagden. Geen dronkelap als eerste keer. Hij zou zijn hart openen en verbinding maken met God als hij het met haar deed…
Het zweet brak hem uit, want door dit te doen zou hij alsnog een klein meisje verkrachten. Dat wat hij altijd bezworen had om niet te doen! Daar was hij juist priester voor geworden! De priester huilde bij God, omdat hij wist dat het meisje zou ontdekken wat er werkelijk aan de hand was, zodra ze uit haar lichaam zou ontstijgen. Dat wist hij immers uit eigen ervaring. Maar God vertelde hem dat het gehandicapte meisje alles zou begrijpen in een ander leven. In het leven van 2015 omdat alleen dan de mensen sterk genoeg zouden zijn om hun eigen innerlijke vijand te ontmoeten door in de spiegel van hun ziel te kijken. De spiegel van dat wie ze werkelijk zijn.
Pas in 2015 zou er een begin komen dat mensen hun eigen verantwoordelijkheid op zich zouden nemen voor hun leven en besluiten over goed en kwaad en dit integreren in een interne staat van zijn…
De priester als spiegel
Ik kijk opnieuw in een spiegel, besef ik meteen. Ook ik heb het verlangen dat seksueel misbruik ophoudt en dat mensen die seksueel misbruikt zijn, kunnen helen zodat vrijen weer fijn en plezierig wordt. De priester wilde in dat opzicht iets betekenen voor de wereld. Hij wilde veranderingen bewerkstelligen op zijn eigen manier, in zijn tijd, met de omstandigheden van toen. Ik wil het ook op mijn eigen manier doen en zoek naar een weg… Pffft!
Ik word uitgenodigd om opnieuw naar de brug te gaan. Daar release ik de energie van mijn donkere, zwarte hart. De engel kijkt me aan en vraagt me te vergeven, mezelf te vergeven. Mijn lichaam trilt en ik zie hoe het zwarte hart in mijn hart verdwijnt…
Orgasmic Meditation
Twee dagen later ga ik met Manon en Wim naar een dag Orgasmic Meditation. Het is een bijzondere dag omdat ik wederom terug in de tijd stap. De aanwezigen van nu, waren er ook 900 jaar geleden, in India. En ik was er ook 9000 jaar geleden, in Egypte. De eerste ronde doe ik samen met Wim. Ik ontvang informatie over hoe de posities in de groep horen te zijn. Geen cirkel maar een hoefijzer, omdat er een punt moet zijn waar de oude energie de cirkel verlaat. Dat is de plek van de Boeddha, van de masculiene aanwezigheid. Ik ontvang informatie over wie op welke plek hoort plaats te nemen, omdat iedere plek verbonden is met de intensiteit van de energie die mensen kunnen handelen.
Terug naar Egypte, 9000 jaar geleden
In de tweede ronde kom ik bij een andere man terecht. Ik weet dat ik me bij hem kan concentreren op mezelf en niet op de hele zaal. We kijken elkaar aan, en ik zie dat zijn ogen zwart zijn, alsof hij blind is. Ik kan niet in zijn ogen kijken. En toch voel ik: hij weet wat hij doet en hij kan me volgen. Ik hoef alleen maar in de overgave te gaan. Tijdens de meditatie voel hoe ik de donkere energie opvang van de mensen uit de groep en ook hoe ik de energie via mijn benen afvoer. Dat gebeurt na een bepaalde handoplegging van de man die de Orgasmic Mediation met me doet. Hij weet precies wat hij moet doen. Dit hebben we vaker gedaan, realiseer ik me.
Na afloop mogen we evalueren. We gaan zitten op de plek van de Boeddha, los van elkaar. Dan vertelt hij het me.
Hij vertelt me dat hij me nu pas kan zien. Dat hij me niet gezien had. Dat we dit eerder hebben gedaan, in Egypte, duizenden jaren geleden. Dat hij me toen niet zag. Dat hij destijds alles naar zich toe trok waardoor in de piramide alle energie uit elkaar spatte en hij alleen eindige, zwervende door de woestijn. Nu zijn we verder gegaan waar we toen gestopt waren, omdat hij dat onmogelijk had gemaakt. Nu hebben we kunnen afmaken wat destijds niet kon gebeuren, omdat hij me niet zag.
We zijn allebei ontroerd. Ik dank en buig voor hem, omdat ik voel dat het klopt. We zijn vandaag verder gegaan wat we toen niet hebben af kunnen maken vanwege machtsmisbruik en ego-tripperij. Nu gaan we het anders doen.
Ik ontvang informatie over verschillende levels van OM. Ik ontvang informatie hoe je OM met drie personen kunt doen en dat ik dit met Manon en Wim mag gaan ontdekken. We zullen gebeden ontvangen die mensen zullen horen tijdens de OM met drie personen. We zullen het ook gaan doen met kleren aan, zodat iedereen zich veilig kan voelen. Deze optie zorgt ervoor dat er heling komt. Daarna kunnen zij, die dat wensen een stap verder gaan. Mijn verlangen om heling toe te passen op een manier die veilig is, zonder heftige trigger point sessies zoals ik ze ken vanuit tantra, met schreeuwen en loslaten van pijn, zal waarheid worden.
Liefdevolle heling en integratie
Ik kan niet wachten om dit te gaan ontdekken maar ik weet ook dat we allemaal onze eigen tijd nodig hebben om alles wat we tot nu toe hebben ervaren, te verwerken. Desalniettemin kijk ik er naar uit deze ervaringen te delen met de wereld en deze integratie van innerlijke man, innerlijke vrouw en innerlijk kind, en de energetische, traumatische wonden die we allemaal vanuit onze oorsprong met ons meedragen, kunnen helen op een zachte en liefdevolle wijze. We zullen dit deel zeker integreren in de training van juni 2016, in Franktijk, waar Manon en ik als leiders zullen deelnemen. Wordt vervolgd!
It’s the tone of your voice that will set you free
Manon krijgt veel informatie door tijdens de 5 healingen die ze me deze week op afstand geeft. De informatie is aanvullend en ondersteunend in wat ik ervaar. Ik ben zo blij dat ik het niet alleen hoef te doen en ik ervaar het als magisch. Ik maak een energetisch reisje naar de Akasha Kronieken, de energetische bibliotheek waar mijn levensbestemming ligt opgeslagen. Ze geeft me informatie over mijn verbinding, of beter gezegd mijn verstrikking met mijn zielsliefde die ik onlangs heb losgelaten. De ontmoeting met zowel Bri als met hem was een zielsafspraak. De herkenning van de zielendelen die ik van hen in mij droeg, was voor hen voldoende. Zij kregen hierdoor het gevoel dat ze ‘klaar’ waren.
Als we op de laatste dag van ons verblijf in St. Baume aankomen, schijnt de zon. Het is een half uurtje lopen naar de top van de berg waar de grot is waar Jezus en Maria tijdens het leven zouden zijn geweest. Als we een beetje doorlopen, zijn we er om 15:00u, zegt Wim. ‘Nee hoor, zeg ik, we zullen om precies 15:15u daar zijn.’ Ik weet niet waar ik het vandaan haal. We passeren een boom met het getal 5 erop. Ik denk weer aan de 5 leiders van de zomertraining en ook aan de 5 religies. We gaan ze verbinden tot een geheel: De Liefde. Ik weet het zeker!
Als ik de grot binnenkom, word ik als een waanzinnige naar achteren getrokken. Daar zie ik een groot wit beeld. Het is een beeld van drie vrouwen. Er staat een bidstoel voor het beeld. Ik kniel er op neer en ik moet ontzettend huilen. Mijn lichaam schudt als een gek, het is maar goed dat ik zit. Ik kijk naar het beeld van de drie vrouwen. Wie zijn ze? Ik sluit mijn ogen. Het is Sherida, een vriendin en collega van me die ook mee is geweest naar Rennes le Chateau, het is Manon en het is de vrouw van mijn zielsliefde. Ze zijn hier om mij te helpen. Ik blijf maar huilen. Het verdriet is te groot. Ik kijk naar mijn buik, naar mijn navel en het strengetje dat er nog aan bungelt.
De vrouwen leggen hun hand op mijn navel. Eerst Sherida, dan Manon en dan de vrouw van mijn zielsliefde. ‘Wil jij het doen?’ vraag ik Manon terwijl ik haar de schaar geef. Ik kan het niet zelf. Het is te moeilijk en te pijnlijk. Dat doet ze. De vrouw van mijn zielsliefde legt haar hand op mijn wond. Het is gebeurd. Het laatste stukje verbinding is nu werkelijk afgeknipt. Het huilen wordt langzaam minder totdat het stopt.
Dan sta ik op en ga ik naar een ander, dieper gelegen gedeelte in de grot. In mijn hand hou ik een steen vast. Het heeft de vorm van een driehoekig hartje. Deze steen is verbonden met mijn jeugdliefde die op deze dag geopereerd is aan zijn hart… Ik ben niet voor niets in Italie. Ik weet het. Voordat ik de trap afga, wordt me gevraagd om een gebed op te zeggen. Ik bid dat alle mensen en alle religies verbonden zullen worden door eenheid: De Liefde. No more wishes.
Dan verken ik de rest van de grot. Er is een gedeelte dat me angst aanjaagt. Het is het gedeelte waar allerlei relikwieën staan. Ik loop er langzaam naar toe. De energie is onheilspelbaar. Ik huiver. Mijn lichaam begint weer als een waanzinnige te trillen. Ik weet dat dit gaat over het leven van Jezus en Maria Magdalena. Ze zijn hier geweest. Ik voel het. Was de plek oorspronkelijk bedoeld als plek voor heling en genezing, voor gebed, voor terugtrekken… er is hier meer gebeurd dan dat.
Langzaam loop ik in de richting van het beeld van een engel. Het is alsof mijn voet aarzelt en geen stap verder wil zetten. Ik begrijp niet waarom. Ik blijf een tijdje staan, al tappend met mijn rechter voet. Mijn voet wil niet echt verder, alleen mijn teen raakt steeds even de grond. Het is alsof de engel me wil waarschuwen: Weet je het zeker? Toch voel ik dat ik verder moet. Ik weet niet waarom. Ik moet weten wat er gebeurd is. De wereld moet het weten. Dit is mijn taak. Dit heb ik op me genomen. Dit is waarom ik hier ben.
Als ze de grot weer verlaten, vergeeft Jezus het hen. Dat doet hij hardop. Hij zegent de verkrachter bij het weggaan en zegt dat hij in hem zichzelf herkent. De man kijkt hem heel even aan alsof hij volslagen gek is, en loopt dan weg, de grot uit. Maria buigt zich met anderen meteen over de gewonde vrouw. Het wordt stil in de grot. De mensen fluisteren zachtjes en de vrouw kermt van de pijn. Het duurt vijf dagen. Door de heling die Jezus en Maria Magdalena brengt, is ze na vijf dagen verlicht en een nieuw mens geworden. Dat is wat deze Christusenergie doet… Ik denk aan mijn jeugdliefde die deze ochtend geopereerd is aan zijn hart. Ik hoop maar dat het allemaal goed gaat met hem en dat het geen vijf dagen gaat duren.
Als we er aan komen nadat we een trap zijn afgedaald, staat er een groep Fransozen, die onderwijs krijgen over de crypte. Ik versta er niks van wat ze zeggen. Mijn lichaam reageert echter meteen. Ik sta helemaal stijf, alsof ik in een dwangbuis wordt geplaatst. Het gevoel dat ik er bij krijg is dat ik als een raket de lucht in wordt geschoten. Het wordt heel licht in mijn hoofd. Het is een prettig gevoel en mijn buik begint weer te trillen. Ik laat het maar gebeuren. In gedachten zing ik het lied van de zee… het is alsof ik het lied zing voor Maria Magdalena, de vrouw die door de kerk verbannen werd.
k loop door de basiliek. Mijn armen en lijf gaan in de ISIS-houding: mijn armen strekken zich recht naar achteren en ik ga door mijn knieën. ISIS is een Egyptische godin. Ze is de moedergodin die symbool staat voor vruchtbaarheid, ze is de godin van de maan en de sterren. Manon had me verteld over de ISIS-energie die ik met me meedraag: onverschrokken, daadkrachtig, vurig en gedurfd. Ik voel dat de energie zich verbindt met Maria Magdalena. Het is een initiatie van een verbinding tussen twee religies, zo voelt het: De Islam en het Christendom…
Volg mij op....