Toegegeven. Ik word er heel vrolijk van nu ik de officiële uitslag heb gekregen van de oncoloog dat mijn borsten en de bloedwaarden goed zijn. Het is gek hoe dat werkt, want ik had er alle vertrouwen in. Mijn genezingsproces van borstkanker heeft er voor gezorgd dat ik sterk in contact sta met mijn lichaam. Het geeft alles aan wat je nodig hebt. Het enige wat je moet doen is je er voor open stellen en er naar durven luisteren.
Spannend
Dat deed ik vorige week toen ik de mammografie en echografie liet maken. Deze keer gelukkig door mijn lieve vriendin en oud-collega want de vorige keer was het een pijnlijke ervaring. Het zorgde ervoor dat ik toch wat opzag tegen de foto’s. Het liefst zou ik de controle overslaan, want ik merkte dat de weken naar de controle toch voor spanning en onrust zorgden. Alsof mijn ego en de mindfuck ineens extra zijn werk gaan doen om mij uit te nodigen in vertrouwen te blijven. Gelukkig vond ik dat vertrouwen telkens weer door de stilte in te gaan en te luisteren naar de stem van mijn innerlijk weten.
Cysten of toch iets anders?
Toch was het nog even spannend. De radioloog zag namelijk twee cysten in mijn rechter borst en was over eentje niet helemaal zeker of het wel een cyste was. Voor mij was het duidelijk. Die dingen zaten er de vorige keer ook al en diep van binnen wist ik gewoon zeker dat het niets verontrustends was. Toen de radioloog opmerkte dat het misschien beter was om er toch even in te prikken om zekerheid te krijgen, kneep mijn vriend hard in mijn hand. Ik voelde zijn paniek. Gek genoeg bleef ik zelf heel rustig. Ik dacht alleen: oh nee, geen geprik in mijn borst, het is gewoon niet nodig, ik weet het zeker! Nu moet ik het zeker laten doen om jullie gerust te stellen, want voor mij hoeft het niet. Ik weet gewoon dat het goed is. Leg dat maar eens uit, dat gaat me nooit lukken…
Gelukkig twijfelde de radioloog zo erg dat hij er een specialist bijhaalde die wat meer verstand had van het nieuwe apparaat met de kwalitatief anders uitziende beelden. Die twijfelde gelukkig geen seconde en veegde al zijn zorgen meteen van tafel. Het was overduidelijk een cyste en prikken was echt niet nodig. Mijn vriend slaakte een zucht van verlichting en ik was blij met hem.
Een bijzondere ontmoeting
Vandaag in de wachtkamer zat ik tegenover een oudere dame in een rolstoel. Ze was samen met haar dochter en haar man. Aan haar lichaam was duidelijk te zien dat het niet zo goed ging met haar. Maar de kracht die ze uitstraalde raakte mij. De manier waarop ze met hen sprak over haar ziekte, gaven mij het gevoel dat zij duidelijk de regie had over haar leven. Deze vrouw liet zich niets wijs maken. Toen ik eerder naar binnen mocht, knikte ze me toe en glimlachte.
Ik had een leuk gesprek met mijn oncoloog over onze workshop ‘Terug in je vrouwelijke zelf na borstkanker’. Ze verheugde zich over mijn initiatief en baalde dat ze openlijk niets voor mij kon betekenen vanwege alle regels. Samen bespraken we wat ze wel kon doen en we spraken beiden het vertrouwen uit dat regulier en complementair in de toekomst zeker meer gaan samenwerken. Met een rijk gevoel verliet ik de spreekkamer.
Ogen als spiegels
Bij terugkomst keek ik opnieuw naar de vrouw in de rolstoel. Onze blikken kruisten elkaar. Ineens wist ik het. Deze vrouw straalde kracht uit en vertrouwen. Vertrouwen in zichzelf, in het leven en in wat erna komen gaat. Ondanks onze verschillende situaties, voelde ik dat zij net als ik vrede had met alles wat er zou komen. Het contrast tussen onze lichamen was groot. Maar in haar ogen herkende ik het diepe vertrouwen dat alles in het leven loopt zoals het hoort te gaan. Het ontroerde mij. In het voorbijgaan wierp ik haar een handkus toe. Ze zwaaide terug. ‘Wat lief’, fluisterde ze naar haar dochter. Met tranen in mijn ogen liep ik door. Een ontmoeting van ziel tot ziel.
Ogen zijn de spiegels van de ziel. Steeds opnieuw ontdek ik het weer. Ik voel me een rijk en gezegend mens.
Lief zusje, ik ben zooooo blij.
Dikke xxxx liefs Angela.