1e jaars controle – de kracht van intuitie en een nare verrassing

Ik heb een beurse linker borst. Gisteren plette de rontgenlaborante mijn borsten zo hard tussen de glasplaat van het mammografietoestel dat ik hartgrondig vloekte. Ik schrok er ook van, want zo zeer deed het voor de operatie en bestralingen niet! Alles in mij voelde een enorme weerstand toen mijn borst steeds strakker kwam te zitten: Dit is niet gezond! Vandaag gloeit mijn linker borst, uit protest of van de schrik? Voor mij is het duidelijk teken: dit gaan we nooit meer zo doen!

Het was trouwens alsof ik gisteren in de spiegel van mezelf keek. Als rontgenlaborante was ik vroeger zelf behoorlijk perfectionistisch. Ik ging voor de beste foto’s en als patienten daarvoor even pijn moesten lijden, nam ik dat voor lief. Het moest nu eenmaal, vond ik. Nu als patient ervaar ik de andere kant. Ik zag haar twijfel, de foto was ook nog eens niet goed en nu moest ze me vragen het nog een keer te doen. Ik keek naar de foto, het was geen beauty, dus hup, dan nog maar een keer. Gelukkig deze keer minder strak en met een beter resultaat.

Toen ik die ochtend naar het ziekenhuis fietste, deed ik dat vol vertrouwen op een goede afloop. Ik voel gewoon heel duidelijk: ik ben genezen en dit is alleen om het te kunnen laten zien. Maar de artsen willen het bewijs en daar zijn foto’s voor nodig. Ondanks al het vertrouwen, verlangde ik zelf ook wel naar die bevestiging.

De echografie was gelukkig pijnloos en ik mocht meekijken van de assistent. Hij legde alles netjes uit, klierweefsel, cysten (jawel, die zitten er ook) en wellicht wat seroom, slagader. Toen hij beide borsten had gecontroleerd liep hij naar de radioloog om te overleggen of wat hij gezien had, overeen kwam met het beeld van de mammografie. Ik mocht blijven liggen. Ik sloot mijn ogen en legde mijn handen op mijn linker borst om reiki te geven. Liefde, dat was wat ze nodig had!

Er was meteen contact met de engelen. Ze zaten in een kring en ik zag mezelf in het midden op een stoel zitten met de benen over elkaar. Afwachtend: was het goed of niet? Er heerste een intense serene rust. Een grote witte engel keek me aan en zei: ‘je hoeft je geen zorgen te maken, alles is goed’. Lena en Shuni, mijn kleuterengeltjes wreven liefdevol over mijn onderbeen voordat ze deze gebruikten als glijbaan. Een beeld van zorgeloosheid. Ik glimlachte. Ik wist: ik hoef me geen zorgen te maken.

De deur van de kamer ging weer open en de assistent kwam terug. ”Alles ziet er rustig uit mevrouw Linssen, u hoeft zich geen zorgen te maken. Ga zo door”. Ik sprong van de tafel, de kleedkamer in om me aan te kleden. Daar barstte ik in huilen uit. Alle schrik van de pijn van de mammografie kwam er uit. De opluchting van de spanning die toch even was ontstaan. De verwarring van de snelle overgang van voluit leven vanuit de flow naar plotseling weer in een ziekenhuis zijn in een wereld waarin kanker centraal staat.

Ik belde mijn lief en allebei moesten we huilen van opluchting. Gek is dat hoe dat gaat. Gisterenavond hebben we het goede nieuws gevierd in restaurant ‘Het Heden’ (hoe toepasselijk!) met een heerlijk etentje. De ober had alle aandacht voor ons en we genoten van de culinaire hapjes en van elkaar. Het leven is goed en iedere reden is er een om het leven te vieren.

Volgende week komt de officiele uitslag. De komende tijd ga ik eens nadenken over hoe ik het in de toekomst ga doen met die controles. Want opnieuw werd het duidelijk: mijn intuitie kan ik inmiddels wel vertrouwen en mijn engelen zijn sneller dan de artsen. Daar heb ik eigenlijk geen mammografie voor nodig.